H μουσική που ζούμε και τα τραγούδια που θυμόμαστε. Αφιέρωμα στην εφηβεία που ζήσαμε.
Είναι βράδυ Τετάρτης και μετά από μια δύσκολη μέρα χαλαρώνω με ένα ποτήρι κρασί και σκέφτομαι άλλες εποχές γιατί όταν έχεις γεννηθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1980 όπως εγώ και σκέφτεσαι με τι τραγούδια μεγάλωσες και πόσο απογοητευτική έχει γίνει η μουσική σκηνή του σήμερα δεν μπορείς παρά να ακούς μόνο αυτά που έχουν νόημα για σένα.
Η μουσική του σήμερα με αλλόκοτες μουσικές, γεμάτες με αβυσσαλέα ντεκολτέ και μια άθλια προσπάθεια αυτό- προβολής με εκατομμύρια προβολές στα κοινωνικά δίκτυα και λάθος πρότυπα για τα παιδιά μας που μεγαλώνουν με λάθος ιδανικά. Η λαϊκή μουσική με συγκεκριμένους καλλιτέχνες που το star system τους προωθεί με τέτοιο χυδαίο τρόπο που θέλουμε δεν θέλουμε τους βλέπουμε συνέχεια στις οθόνες μας μέχρι να μας πείσουν ότι αυτό που ακούμε αξίζει, η ποπ μουσική σκηνή πνιγμένη στα στερεότυπα σαν να βλέπεις Eurovision από τα 00s εκεί που όσο πιο ακραίο είναι κάτι τόσο πιο πολύ πουλάει. Και κάπου εκεί ανάμεσα ήρθε και κούμπωσε η trap μουσική και το χειρότερο από όλα είναι η τρελή επιρροή που έχει στην νεολαία. Ένα περιβάλλον πνιγμένο στις βωμολοχίες, στην πλήρη απαξίωση του θηλυκού γένους, όπλα και ναρκωτικά. Ειλικρινά πίστευα ότι με την δολοφονία του Notorious B.I.G. και το ξεφούσκωμα τύπων όπως ο 50 cent θα πέθαινε το Gangsta Rap και θα ηρεμούσαμε από αυτό το ρεύμα.
Θα μου πεις και θα έχεις δίκιο «ρε φίλε την δικιά σου εποχή δεν υπήρχαν ακραία φαινόμενα;» Φυσικά και υπήρχαν αλλά ήταν μεμονωμένες ομάδες που λάτρευαν αυτού του είδους τις μουσικές και το σημαντικότερο είναι ότι δεν υπήρχε αύτη η ανάγκη συνεχούς αναπαραγωγής τους από τα μέσα της δικής μου εποχής. Ίσως να σκέφτομαι οπισθοδρομικά, ναι θα το παραδεχτώ αλλά κανένας δεν μπορεί να με πείσει ότι τα τραγούδια της δικής μου εποχής συγκρίνονται με οποιοδήποτε τρόπο με κάποιο αντίστοιχο της τωρινής. Θυμάμαι στα είκοσι μου χρόνια γελούσα με τους 45αρηδες που μου έλεγαν πόσο καλύτερη ήταν τα μουσικά ακούσματα της δικής τους εποχής αναφέροντας ονόματα όπως ο Στέλιος Καζαντζίδης , ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και άλλα τέτοια ιερά τέρατα της Ελληνικής μουσικής ιστορίας.
Στην δικιά μου αναδρομή δεν θα σας πάω τόσο πίσω (γιατί άλλωστε δεν ζούσα τότε) αλλά θα σας μεταφέρω μουσικά στην περίοδο τέλους των 80s μέχρι τέλος των 90s. Όχι ότι στα 00s δεν γράφτηκαν υπέροχα τραγούδια απλά όσο η τεχνολογία ανέβαινε επίπεδα , όσο η δισκογραφία πέθαινε και όσο περνούσε η μουσική βιομηχανία από αναλογική σε ψηφιακή μορφή τόσο έπεφτε και το επίπεδο στα μουσικά ακούσματα και η ανάγκη να βγάζουν κάθε χρόνο άλμπουμ καλλιτέχνες που έκαναν τα πάντα για να παραμείνουν ψηλά στις προτιμήσεις του εκάστοτε κοινού.
Θα σας αναφέρω 20 τραγούδια από την δική μου εποχή (και τονίζω εξαρχής για να μην παρεξηγηθώ ότι δεν είναι τα τοπ 20, αλλά είναι 20 από τα ωραιότερα τραγούδια της δικής μου εποχής) και αφήνω την αξιολόγηση σε εσάς. Αλήθεια ποιος δεν θυμάται τους Τερμίτες και την τεράστια επιτυχία «Πόσο σε θέλω». Υπήρχε σε κάθε ραδιοκασσέτα και σε κάθε ακρόαση του στο ραδιόφωνο συνοδευόταν με χιλιάδες αφιερώσεις. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις επιτυχίες του αξέχαστου Αντώνη Βαρδή «Θα εκραγώ» και το απίστευτο τραγούδι χωρισμού «Δεν θα με Ξεχάσεις».
Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες της εφηβικής μας ηλικίας εκφράστηκαν από τα τραγούδια «Ποτέ μην λες ποτέ» του Νίκου Καρβέλα και το «Ίσως» του Γιάννη Βαρδή σε μουσική και στίχους του πατέρα του Αντώνη. Οι αδερφοί Κατσιμίχα μας χάρισαν το «Μη γυρίσεις» , ο Ανδρέας Τσουκαλάς μας είπε το πιο ωραίο σ’αγαπώ μέσα από το τραγούδι του «Νόμιζα», ο τεράστιος Δημήτρης Μητροπάνος σε 2 περιπτώσεις μας χάρισε 2 αξέχαστα τραγούδια, την μία με την Αλέκα Κανελλίδου στα «Δίδυμα Φεγγάρια» και την άλλη με τον Λάκη Παπαδόπουλου στο «Για να σ ’εκδικηθώ». Θα κλείσω αυτή την τυχαία πρώτη δεκάδα με το «Φιλαράκι» της Σοφίας Βόσσου. Επαναλαμβάνω για άλλη μια φορά ότι δεν είναι τα 20 καλύτερα όπως επίσης δεν λέω ότι ήταν μόνο αυτά. Άλλωστε θα υπάρξουν και άλλα άρθρα που θα μιλήσουμε για τα λαϊκά της δεκαετίας του 90, για την ποπ μουσική, για τα ζεϊμπέκικα και τα τσιφτετέλια και εκεί θα μιλήσουμε για τα 50 καλύτερα. Με αποδείξεις.
Στην επόμενη δεκάδα των 20 θα συναντήσουμε το «Δώδεκα» της Άννας Βίσση , το «Φίλα με» των Ριφιφί , το «Ξανά» του Σάκη Ρουβά , το «Πολύ καλή για να είσαι Αληθινή» του Δημήτρη Κόκκοτα , «Ο Τελευταίος Χορός» από το ντουέτο Βίσση – Καρβέλας , το «Ψάξε με» του Χρήστου Δάντη, το «Θέλω να σε ξαναδώ» του Νότη Σφακιανάκη , το «Σαν» του Θάνου Καλλίρη , το «Ας είχα την δύναμη» του Λάμπη Λιβιεράτου και θα κλείσω την καταμέτρηση αυτή με το «Μην απορείς» του Αντώνη Ρέμου.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι δεκαετίες 80 και 90 έδωσαν τροφή στις επόμενες για πολλές διασκευές , πολλές παρόμοιες μουσικές και αντιγραφές. Είτε το θέλουμε είτε όχι η δικιά μας η γενιά είναι η γέφυρα που ένωσε 2 τελείως διαφορετικούς κόσμους. Από την μία η δικιά μας εποχή που το ίντερνετ ήταν είδος πολυτελείας και από την άλλη η σημερινή εποχή που η πληροφορία έχει φτάσει σχεδόν δωρεάν σε κάθε σπίτι. Τα παιδιά μας ζουν σε μια εποχή που έχουν πρόσβαση μέσα από το Youtube σε κάθε είδους πληροφορία και είναι κατά πολύ πιο έξυπνα από ότι ήμασταν εμείς στην ηλικία τους. Θα ακολουθήσουν μεγαλώνοντας τον δικό τους δρόμο και θα κάνουν τα δικά τους λάθη. Είναι δική μας ηθική υποχρέωση να τους δείξουμε την καλή μουσική ότι και αν επιλέξουν να ακούσουν και να τα βοηθήσουμε μεγαλώνοντας να μην σταματήσουν να ονειρεύονται.
